του Κώστα Τσόγια
Εκατομμύρια ράφτρες στην Κίνα, το Μπαγκλαντές, το Βιετνάμ, την Ινδονησία, τη Μαλαισία δουλεύουν ως και 70 ώρες την εβδομάδα για να παράξουν πιο φθηνά και πιο γρήγορα τα ρούχα μας. 110 από αυτές τις ράφτρες κάηκαν ζωντανές το περασμένο Σάββατο σε ένα εργοστάσιο του Μπαγκλαντές, όπου δούλευαν για 1 δολάριο την ημέρα, 1,5 με τις υπερωρίες, ράβοντας ρούχα για τη γερμανική αλυσίδα C&A και για την αμερικανική Walmart. Ένα βραχυκύκλωμα σήμανε τον φριχτό θάνατό τους αφού ακολούθησε πυρκαγιά και έξοδοι κινδύνου δεν υπήρχαν γιατί προέχει η εξοικονόμηση χώρου και όχι η ασφάλεια των εργαζομένων.
Πόσο έξω από αυτή τη μακάβρια καπιταλιστική τυφλόμυγα είναι ο Βαγγέλης από το Ξυλοπάροικο που στην τελευταία συνάντηση του Από Κοινού φορούσε ένα αμάνικο κοντοκάπι από γιδόμαλλο φτιαγμένο από κάποια νοικοκυρά δεκαετίες πριν. Τίμιο ρούχο για αξιοπρεπή άνθρωπο. Βγαλμένο από το μπαούλο της γιαγιάς που δε ζει πια για να μας μάθει πώς το έφτιαξε. Πέθανε η γιαγιά, πάει και η τεχνογνωσία. Θυμήθηκα τον Γκάντι που έστησε τον αργαλειό του μπροστά στους Ινδούς και τους είπε ότι αν ήθελαν να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό έπρεπε να πάψουν να αγοράζουν τα βρετανικά υφάσματα και να μάθουν να φτιάχνουν μόνοι τους τα ρούχα τους γιατί δεν έχει σημασία τι ρούχο φοράς, αρκεί να το φοράς με αξιοπρέπεια. Τα ρούχα που φοράμε δεν είναι τίμια γιατί στις ίνες τους είναι υφασμένη η άγρια εκμετάλλευση που θυσιάζει ζωές στον βωμό της ανταγωνιστικότητας. Επομένως ούτε εμείς που τα φοράμε είμαστε αξιοπρεπείς. Είμαστε απλώς το τελευταίο γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής. Αλλά το εργοστάσιο έπιασε φωτιά. Και θα καούν όλες οι μηχανές. Ως το τελευταίο γρανάζι.