Πριν από λίγες μέρες ολοκληρώθηκε το 10ήμερο κάμπινγκ αντιστάσεων στις Σκουριές, παγιώνοντας την παραμονή μας στα 2 χλμ από τις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός. Πενήντα μέρες ελευθερίας στις κατεχόμενες Σκουριές, αθροιστικά τα τελευταία πέντε καλοκαίρια, έχουν να καταδείξουν πως η διαχρονική παρουσία και η εμπλοκή των ανθρώπων στο εγχείρημα παραμονής πάνω στο κατεχόμενο βουνό, έχουν δημιουργήσει μία φαντασιακή συνθήκη πραγμάτωσης της αλληλεγγύης μεταξύ των κινημάτων, της αυτοοργάνωσης σε ό,τι αφορά την εύρυθμη λειτουργία και περιφρούρηση της κατασκήνωσης καθώς και του συγκαθορισμού των δράσεων, τωρινών και μελλοντικών.
Κατά τη διάρκεια του δεκαημέρου ενημερωθήκαμε αναφορικά με το νέο αναπτυξιακό παραλογισμό των εξορύξεων υδρογονανθράκων στην Ήπειρο, για τα δήθεν μικρά υδροηλεκτρικά εργοστάσια στην ευρύτερη περιοχή του Πάικου, για την αυθαιρεσία και τη νέου τύπου κατοχή μέσω της διέλευσης των αγωγών αερίου τύπου TAP (Trans Adriatic Pipeline). Νέου τύπου κατοχή για τα ελληνικά δεδομένα, γιατί οι Σύριοι όπως και οι ινδιάνοι της Β. Ντακότα τη γνωρίζουν εδώ και χρόνια. Συζητήσαμε για τις αντιστάσεις που γεννιούνται και για την αποτελεσματικότητα ή όχι των διάφορων τοπικών αγώνων. Μάθαμε από τα παραδείγματα κοινοτισμού των πολιτών του Πηλίου και του Ρεθύμνου και από την αυτοοργανωμένη προσπάθεια παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα Εξάρχεια. Συνεχίσαμε να προβληματιζόμαστε και να διερευνούμε το πρόταγμα της αποανάπτυξης, πεπεισμένοι ότι εμείς δε θέλουμε να φάμε με χρυσά κουτάλια και ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ανατραπεί πριν μας συμπαρασύρει στο βάραθρο που οδηγεί. Εξάλλου οι Σκουριές αποτέλεσαν το ζωντανό παράδειγμα περί αυτού δίπλα μας. Απολαύσαμε όμορφες βραδιές με εθελούσιες εικαστικές και μουσικές παρεμβάσεις και εξαιρετικές προβολές ταινιών Ελλήνων και ξένων σκηνοθετών. Η προσφορά ντόπιων φρούτων, λαχανικών και εδεσμάτων από κατοίκους της περιοχής, κατέστησαν την κουζίνα του δεκαήμερου σημείο ιδιαίτερα ευχάριστης αναφοράς. Στα δύσκολα του δεκαήμερου συγκαταλέγονται οι αντιξοότητες του καιρού καθώς και οι εξάρσεις φασιστικής βίας στη Θεσσαλονίκη, που στέρησαν τη συμμετοχή πολλών συντρόφων/ισσών, συναγωνιστών/τριών από το βουνό. Η σκέψη μας ήταν με εκείνες και εκείνους που αντιστέκονται.

 Ένας από τους στόχους του δεκαήμερου διαχρονικά, έτσι και φέτος, ήταν η καταγραφή της εξελικτικής πορείας των εργασιών της Ελληνικός Χρυσός, η ανάδειξη της πραγματικής εικόνας που παρουσιάζει σήμερα το βουνό και η κατασκευή του μεταλλείου των Σκουριών. Η Eldoradoαπό το 2012 που εμφανίστηκε στο προσκήνιο αυθαιρετεί και επιβάλλει με τη συνδρομή του ελληνικού κράτους τετελεσμένα. Έτσι ξεκίνησε, με την κατοχή του βουνού το Μάρτη του 2012 και συνέχισε με την αυθαίρετη υλοτόμηση του αρχέγονου δάσους του Λάκκου Καρατζά, την κατασκευή του δρόμου πρόσβασης, την κατασκευή του εργοστασίου εμπλουτισμού, την καταστροφή ή τη μη καταγραφή αρχαιολογικών χώρων, την ηλεκτροδότηση του εργοτάξιου, την εγκληματική κατασκευή του νέου δασικού δρόμου και πάει λέγοντας.

     Έτσι συνέβη και έτσι συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Πρώτα καταστρέφεις με φουρνέλα και μπουλντόζες, μετά κατασκευάζεις ό,τι γουστάρεις και μετά εκβιάζεις, κλαίγοντας επικοινωνιακά, για την έκδοση «αδειών ρουτίνας» από το κράτος. Παρόλα αυτά η Eldorado βραβεύεται κάθε χρόνο για την Εταιρική Κοινωνική της Ευθύνη. Η καναδική πολυεθνική με τους «Έλληνες μηχανικούς» στη Β.Α. Χαλκιδική διδάσκουν πραγματικό «επενδυτικό ήθος».

      Σ’ ένα τέτοιο κλίμα που δυστυχώς συνεχίζεται, βρεθήκαμε στα μέσα του καλοκαιριού. Με αφορμή την απόφαση της διαιτησίας τον περασμένο Απρίλιο αλλά και εξαιτίας της ίδιας της έναρξης της διαδικασίας της Διαιτησίας μετά από την προσφυγή Σταθάκη, υφιστάμεθα ανά στιγμές τις διαδόσεις φημών με τους συνεπακόλουθους εκβιασμούς από υπερ-υψηλόβαθμα καναδοελληνικά στελέχη, διαδόσεις προς το φιλοθεάμον κοινό και εκβιασμούς κυρίως προς τους τιμημένους εργαζόμενους που συχνά «αυτοτραυματίζονται». Με το ίδιο τροπάρι, αυτό των εργασιών συντήρησης η εταιρεία εκβιάζει ενώ την ίδια στιγμή η «συναγωνιστική» Σύριζα-Ανελ διακυβέρνηση, μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση, συνεχίζουν να καθησυχάζουν άπαντες και να διαβεβαιώνουν πως οι εργασίες είναι σταματημένες στις Σκουριές. Ακούγεται ότι πρόκειται απλά για «εργασίες συντήρησης» και έχουμε καιρό μέχρι το επόμενο και το «κυριότερο» ΣτΕ, ενδεχομένως ως τον επόμενο Δεκέμβρη.

Θλιβερό, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Αυτοί που για δέκα μέρες αφουγκράστηκαν το βουνό, ένοιωσαν τις δύο εκρήξεις φουρνέλων κατά τη διάρκεια της κατασκήνωσης. Η εταιρεία δε κρύβεται, απλά παραπλανεί. Αυτοί που θέλουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με τα μάτια τους, βλέπουν ότι καθημερινά παίρνουν την ανηφόρα του βουνού δεκάδες βαρέλες με σκυρόδεμα, δεκάδες φορτηγά με υλικά οδοποιίας και απόβλητα από την Ολυμπιάδα. Βλέπουν τα vagodrill να τρυπάνε και να ανατινάζουν το ρέμα του Καρατζά και αντιλαμβάνονται τη βρώμα της «ανάπτυξης» από τη δηλητηριασμένη του κοίτη. Το πρόσφατο οπτικό υλικό απλά επιβεβαιώνει ότι η Ε.Χ. συνεχίζει με στοχευμένες εργασίες/εργολαβίες να επεκτείνει τις δραστηριότητές της και να κατασκευάζει όλες τις απαραίτητες υποδομές για την ανάπτυξη του επενδυτικού της σχεδίου.

 Έχοντας επίγνωση αυτής της πραγματικότητας ομάδα ακτιβιστών ανάρτησε πανό στο Λάκκο Καρατζά, το χώρο που προετοιμάζεται για την απόθεση των αποβλήτων του μεταλλείου.

Επίσης, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση/καταγγελία στο δασαρχείο Αρναίας για το απροσπέλαστο και την επικινδυνότητα του νέου δασικού δρόμου, που κατασκεύασε η εταιρεία και στη συνέχεια «δώρισε» στο δασαρχείο. Ο εν λόγω δρόμος παρά το ότι βελτιώθηκε οδικά, παραμένει ένας σοβαρός δημόσιος κίνδυνος κατασκευαστικά. Ενδεικτικό της δυναμικής που μπορεί να αναπτύξει η συλλογική πίεση από τη βάση, είναι το γεγονός ότι την επόμενη μέρα της παρέμβασης, μηχάνημα του Δασαρχείου άρχισε να επιχειρεί εργασίες για την αποκατάσταση του δρόμου, όπως ενδεικτική και σαφής είναι και η εικαστική παρέμβαση στην είσοδο της Μεγάλης Παναγίας.

 Εν κατακλείδι το δεκαήμερο ήθελε να υπενθυμίσει σε όλους εκείνους/νες που επαναπαύονται στην «άγνοια» συγκεκριμένων καταστάσεων ή στην παθητική αποδοχή τους, που εφησυχάζονται από φήμες για εργοτάξια σε συντήρηση και για κρίσιμα επερχόμενα δικαστήρια,

ότι οι περισσότερες εικόνες καταστροφής, θανάτου και εγκατάλειψης, είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης ευθύνης, συλλογικής και ατομικής. Μιας ευθύνης που αντικατοπτρίζει την αδυναμία/αδιαφορία της τοπικής και ευρύτερης κοινωνίας να προστατέψει τα κοινά της.

Ότι θα συνειδητοποιήσουμε μάλλον βίαια το τίμημα αυτής της αδυναμίας/αδιαφορίας.

Ότι η αντίληψη για την ανθρώπινη ευημερία που στηρίζεται στην αέναη εκμετάλλευση των πεπερασμένων πλουτοπαραγωγικών πόρων δεν είναι και τόσο βιώσιμη.

Ότι όπου υψώνονται φράχτες μυρίζει θάνατος.

Ότι η ελεύθερη πρόσβαση στο βουνό και στις παραλίες καθώς και ο δημόσιος χαρακτήρας τους, δεν είναι ένα αόριστο συνταγματικό δικαίωμα, αλλά μια αξία ζωτική για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Ότι η εποχή που η αντίληψη περί καπιταλιστικής ανάπτυξης φάνταζε ρεαλιστική έχει παρέλθει και ότι άλλα κοινωνικά προτάγματα, όπως της συνδιαχείρησης των κοινών από τα κάτω και της δημιουργίας μιας άλλης οικονομίας, δε θα έπρεπε να ακούγονται και τόσο «ουτοπικά».

Κάτι θα πρέπει να μας διδάξουν οι φονικές πυρκαγιές στην Αττική, ως προς την ανθρώπινη ματαιοδοξία και αυθαιρεσία.

      Πιστεύουμε λοιπόν ότι τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και ότι είναι αναγκαία η επανανοηματοδότηση εννοιών όπως αυτών της ανάπτυξης, της ευημερίας, του πλούτου και της αφθονίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από έναν ανοιχτό, σοβαρό, ειλικρινή και αδιαμεσολάβητο κοινωνικό διάλογο. Αυτό νομίζουμε ότι είναι ρεαλισμός και αυτό επιτάσσει η σημερινή πραγματικότητα. Εμείς θα συνεχίσουμε τη μάχη για τη συνέχιση της ζωής στη Β.Α. Χαλκιδική. Θα συνεχίσουμε γνωρίζοντας ότι τα κινήματα μπορεί να αναθέτουν, να σιωπούν και να πεθαίνουν, ενώ οι αγώνες και οι αντιστάσεις συνεχίζονται σε όλο τον κόσμο.