Στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όπως και κάθε κοινωνικής ομάδας, υπάρχουν στιγμές όπου μικρές ανεπαίσθητες αλλαγές δημιουργούν μια οριακή κατάσταση. Σε αυτήν την κατάσταση πλανιέται μια φωνή που όταν την αφουγκραστείς κάνεις το άλμα και δημιουργείται κάτι εντελώς νέο. Διαφορετικά, αν δεν λειτουργήσουν τα ”αισθητήρια”, χάνεται το κάλεσμα και μένει μια γεύση απογοήτευσης, αδιέξοδου, και ”δεν γίνεται τίποτα”.

Τέτοιες φωνές, σε κοινωνικό επίπεδο, στη μεταπολιτευτική περίοδο, υπήρξαν τρείς, με ”μαμά” τους τη +1 φωνή, εκείνη του Πολυτεχνείου, που την άκουσαν κάποιοι από τους σημερινούς 55ρηδες και πάνω. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα δημιουργίας αυτόνομης σκέψης και δράσης, πέρα από άνωθεν αλλότριες επιταγές και καθοδηγήσεις. Οι τρεις επόμενες είναι, ο Δεκέμβρης του 2008, το κίνημα των Πλατειών του 2011 και τελευταία η υπεράσπιση της φωνής της ΕΡΤ το 2013.