του Γιάννη Μακριδάκη

Χθες με επισκέφθηκε για συνέντευξη ένας Γάλλος δημοσιογράφος ονόματι Marc Pennec, ο οποίος εργάζεται στην εφημερίδα Ouest France.
Μιλήσαμε περί κρίσης, περί φύσης αλλά και για το ζουμί του πετεινού.
Όσην ώρα συζητούσαμε για την μοναδική αλήθεια που είναι η οικονομία της φύσης και για το τεράστιο ψέμα, δηλαδή το σύστημα που φτιάξαμε και εντός του ζούμε, σκεφτόμουν όλα αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες με την κυβέρνηση να ψάχνει από πού θα κόψει χρήμα.
Σκεφτόμουν την κατάντια των επιστημών και των “επιστημόνων”. Να τρώνε τη ζωή και τα νιάτα τους μέσα στα πανεπιστήμια για να μην μπορούν κατόπιν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, που έλεγε και η γιαγιά μου, η τελειόφοιτη δευτέρας τάξης δημοτικού.
Αφού το χρηματοοικονομικό σύστημα είναι φτιαχτό και πλαστό, ό,τι κι αν κάνεις, με ό,τι κι αν ασχοληθείς, ούτε νόημα έχει, ούτε άκρη πρόκειται να βγει ποτέ. Φτιάχνεις τον έναν δείκτη και χαλάνε άλλοι δέκα. Άσε την υποκρισία και την κοροϊδία του εαυτού σου και της “επιστήμης” σου. Αφήνεις, λες, ανέγγιχτες τις συντάξεις και τους μισθούς, αλλά κόβεις από την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια κι έτσι αναγκάζεις τους πολίτες να πληρώνουν από τον μισθό ή την σύνταξή τους για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους αυτές τις πρωτογενείς, οπότε είναι σαν να τους έκοψες το εισόδημα. Υποκρισία μέγιστη. Διότι είναι εξ ορισμού υποκριτικό το να λες πως ασχολείσαι σοβαρά για να φτιάξεις την οικονομία του χρήματος.
Το σύστημα είναι δεδομένο, πεπερασμένο και τελειωμένο. Έχει φτάσει στο ζενίθ της όποιας ανάπτυξής του. Και τώρα δεν γίνεται τίποτε άλλο από το να μηχανεύονται οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι και οι πολυεθνικές κόλπα για να ρουφήξουν το αίμα όσων ξεγελούσαν με ψίχουλα τόσα χρόνια για να τους έχουν γρανάζια την κυκλοφορία του χρήματος προς τα πάνω. Τώρα πλέον δεν τους χρειάζονται και τους πετούν στην άκρη σαν άψυχα τσουβάλια. Επίσης, για να απομυζήσουν και τις τελευταίες πλουτοπαραγωγικές πηγές και να τις θέσουν κι αυτές στην υπηρεσία της “ανάπτυξης” που τόσα χρόνια πρεσβεύουν και η οποία έφερε αυτή την άθλια κατάσταση.
Κι αναρωτιόμουν. Είναι τόσο γελοίοι ή έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου όλοι αυτοί οι επιστήμονες που έχουν σπουδάσει σ’ αυτά τα κατευθυνόμενης εκπαίδευσης πανεπιστημιακά ιδρύματα ανά τον κόσμο; Είναι δυνατόν να μη βλέπουν ότι ασχολούνται με ένα ψέμα; Είναι δυνατόν να μη βλέπουν ότι ό,τι υποστήριζαν ως ανάπτυξη τόσα χρόνια, δεν ήταν παρά η ασφαλής οδός προς την εξαθλίωση και την καταστροφή; Είναι δυνατόν να πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί να υπάρξει συνεχής και αυξανόμενη ανάπτυξη ενός πλαστού συστήματος που προσπαθεί να επιβιώσει πάνω σε έναν πεπερασμένο πλανήτη; Δεν βλέπουν ότι όλο αυτό εντός του οποίου αναλώνουν τη ζωή τους, είναι ένα καρκίνωμα επί της γης;
Τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα αλλά τελείως θολά για όποιον δέχτηκε να γίνει υποχείριο του καπιταλισμού. Από τα τελευταία γρανάζια εργαζόμενους καταναλωτές έως τους κορυφαίους, οι οποίοι υπέστησαν λοβοτομή αποκτώντας πανεπιστημιακή εκπαίδευση στα ονομαστά ιδρύματα του καθεστώτος. Γι αυτό επιλέγονται να κυβερνούν τις χώρες και τον πλανήτη. Για να μην αλλάξει η ρότα που βαδίζει ολοταχώς προς το ολοκαύτωμα.
Όποιος είναι απεξαρτημένος κατά μεγάλο ποσοστό από το σύστημα, όποιος αρνείται ή σνομπάρει την χειραγωγούμενη εκπαίδευση, όποιος νιώθει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι και όχι όπως τον κατασκευάζει και του τον δίνει το σύστημα, όποιος αντιλαμβάνεται πως η ζωή είναι έξω από όλο αυτό το άθλιο ψεύδος του δήθεν χρηματοοικονομικού πλούτου, βλέπει πεντακάθαρα την απλή λύση, την ευημερία, την μοναδικότητα της ζωής αλλά και την γελοιότητα όλων αυτών που δίνουν, λένε, μάχες για να μας αναπτύξουν και να μας οδηγήσουν με ασφάλεια στην έξοδο από την κρίση. Δυστυχισμένοι θα πεθάνουν έχοντας ζήσει μόνο Αυγούστους.
Αναδημοσίευση από το προσωπικό ιστολόγιο του συγγραφέα.