Παρασκευή πέντε Φλεβάρη 2021, μια μέρα κατά την οποία μια παλιά ιστορία επαναλήφθηκε, αλλά αυτή τη φορά ως κακή φαρσοκωμωδία.

Η ΒΑ Χαλκιδική με τα “παγκοσμίου κλάσης” μεταλλευτικά της κοιτάσματα εκχωρήθηκε για άλλη μια φορά στο διεθνή χρηματιστηριακό τζόγο για κάτι λιγότερο από ένα πινάκιο φακής.

Μια εταιρεία, η Ελληνικός Χρυσός – Eldorado Gold, εδώ και χρόνια ρυπαίνει και καταστρέφει τον τόπο, πλιατσικολογεί τον ορυκτό πλούτο της περιοχής, χειραγωγεί και προσπαθεί να παραμυθιάσει τους κατοίκους του Δήμου Αριστοτέλη ενώ ταυτόχρονα κοροϊδεύει την ελληνική επικράτεια ότι θα κάνει και θα κάνει και τελικά θα χαρίσει και καμιά αθλητική φανέλα… Μια εταιρεία που αυτή τη στιγμή ψάχνει για στρατηγικό επενδυτή/συνέταιρο, κάποιον δηλαδή που θα βάλει το ρευστό στο τραπέζι, διότι μάλλον δεν είναι και τόσο κολοσσός. Μια εταιρεία που ξαναθυμίζουμε ότι αυτοδιαφημίζεται ως εταιρεία χαμηλού κόστους παραγωγής χρυσού, άρα αυτομάτως, υψηλού περιβαλλοντικού και κοινωνικού κόστους…

Από την άλλη, μια κυβέρνηση σε εγκεφαλική καραντίνα που διαπραγματευόταν επί ενάμιση χρόνο με μια μπαταρισμένη εταιρία για να μας σερβίρει τελικά στις 5 Φλεβάρη 2021 τη “νέα αναβαθμισμένη επενδυτική συμφωνία”, που πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση στο ελληνικό κοινοβούλιο λογικά κάπου μέσα στο Μάρτιο και που της οποίας το πλήρες κείμενο κανείς δε γνωρίζει ακόμη.

Μια συμφωνία που και πριν την αναβάθμισή της πάλι δεν ήταν αποδεκτή. Ήταν εξάλλου μία από τις γενεσιουργούς αιτίες και βάση της επιχειρηματολογίας του αντιεξορυκτικού κινήματος. Μια σύμβαση μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού Δημοσίου, ο ν. 3220/2004 ή αλλιώς νόμος Πάχτα, που έζεχνε σκάνδαλο και σαπίλα εκσυγχρονιστικής αναπτυξιακής μανίας ήδη από το 2004, από την εποχή των Ολυμπιακών θερινών ονειροπωλήσεων, των μέγα-πρότζεκτς και των μέγα-στοιχημάτων ενός ταλαιπωρημένου λαού. Όπως γνωρίζουν όλοι, τα όνειρα πατώσανε, γίνανε εφιάλτες και σε λίγα χρόνια, το 2010, η χώρα επιτέλους χρεοκόπησε, τα κατάφεραν! Από αναπτυξιακό Σημητικό-Καραμανλικό πουλέν της Ευρώπης κατέληξε σε παγκόσμια απαξίωση και περίγελο.

Πρόκειται για μια συμφωνία που ο Σύριζα ως κυβέρνηση αν είχε την πολιτική βούληση, αφού υποτίθεται ότι είχε και τη στήριξη μεγάλου μέρους της κοινωνίας, θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε σπάσει. Όμως επέλεξε να απεμπολήσει τις πολιτικές του ευθύνες και να προσφύγει στη Διαιτησία, παρά να καταγγείλει άμεσα τη σύμβαση, κι ας είχε ένα κάρο στοιχεία κι αφορμές.

Για εμάς αν θέλετε, η Διαιτησία και η 9/2018 απόφασή της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επικαιροποίηση και την τελική νομιμοποίηση του νόμου Πάχτα (ο οποίος σαφώς και προϋποθέτει τη μεταλλουργία και την καθετοποίηση της παραγωγής) και γι αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ ούτε επιχειρηματολογία αλλά ούτε και αίτημα του κινήματος ενάντια στα μεταλλεία.

Παρεμπιπτόντως, ούτε η απόφαση 223/2020 του ΣτΕ, με το υποκριτικό και απαράδεκτο 4:2 στα σημεία υπέρ της εταιρείας, μας πείθει ή μας εμπνέει ως λογική αγώνα. Μήπως οι αδέκαστοι δικαστές δεν κατέθεσαν απόφαση, αλλά χρησμό της Πυθίας; Πρόκειται για ακόμη μία νομικίστικη ψευδαίσθηση που απλά επιβεβαιώνει τις ενστάσεις μας απέναντι σε όλες σχεδόν τις προηγούμενες προσφυγές στο παραπάνω δικαστήριο.

Βέβαια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη μία και μοναδική ίσως περίπτωση στοιχειώδους διοικητικής αξιοπρέπειας, στο πρόσωπο του Σκουρλέτη και των συνεργατών του, όπου οι διοικητικά υπεύθυνοι ασχολήθηκαν έστω και μερικώς (δηλαδή μόνο με τη Μεταλλουργία), με βάση τα πραγματικά και επίσημα επιστημονικά δεδομένα. Ο παραπάνω ελιγμός ήταν αρκετός για να καταστήσει το επικοινωνιακό τερτίπι των 4000 σελίδων της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, αυτομάτως, ένα πεταμένο κουρελόχαρτο και μάλιστα από την ίδια την εταιρεία.

Όσον αφορά στην περίφημη “νέα και αναβαθμισμένη επενδυτική συμφωνία”, με βάση τα επίσημα διαλαλημένα από τα tweets του πρέσβη Pyatt και τις φιλολαϊκές δηλώσεις του κου Burns, μέχρι την απροκάλυπτη προσωπική ικανοποίηση του Άδωνη και τις “έγκριτες” δημοσιογραφικές πληροφορίες και διαρροές, οφείλουμε να σχολιάσουμε λίγα πράγματα:

Η παλιά σύμβαση, στην κυριολεξία, επικυρώθηκε νύχτα “με απόλυτη πλειοψηφία” παρουσία μόλις εφτά βουλευτών, όλοι από την ίδια μπάντα, μέσα “στο ναό της δημοκρατίας”.

Η “αναβαθμισμένη συμφωνία” υπογράφηκε στις 5/2/2021 εν μέσω του πιο παράλογου και ολοκληρωτικού κοινωνικού αποκλεισμού, από μια κυβέρνηση σε κρίση πανικού λόγω της αντικειμενικής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας, αλλά και με χαμένη τη μπάλα εξαιτίας των Αβραμοπούλειας μνήμης ευρωπαϊκών συμφωνιών σχετικά με τη “σωτήρια” ανοσολογική κάλυψη των κατοίκων της. Η συμφωνία φυσικά υπογράφηκε κατά τη διάρκεια τραπεζώματος στο οποίο συμμετείχαν ως εγγυητές του ελληνικού λαού και αντικειμενικοί διαιτητές, οι πρέσβεις των ΗΠΑ και του Καναδά.

Στο χειρότερο, στην αυθαιρεσία και στη γελοιότητα δεν υπάρχουν όρια.

Με ή χωρίς το τελικό κείμενο της συμφωνίας, οι παραπάνω συνθήκες προδιαγράφουν από μόνες τους ένα εγγυημένα δυσοίωνο μέλλον για τους ντόπιους ιθαγενείς.

Πιο συγκεκριμένα, θα πούμε ότι το πραγματικά επικίνδυνο στοιχείο της εν λόγω συμφωνίας για το μέλλον της περιοχής, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι εδραιώνει και καθιερώνει αυτό που ήδη γίνεται, αν και με πολύ κόπο και δυσχέρειες για την “επενδύτρια εταιρεία”, αλλά το δεδομένο πως τις όποιες διαφορές σε σχέση με τη λειτουργία των μεταλλείων και τις διενέξεις λόγω των αυτονόητων περιβαλλοντικών καταστροφών, θα τις παραπέμπουν στα διεθνή δικαστήρια και στη διεθνή διαιτησία, με κριτήρια οριοθετημένα από τις διατλαντικές συμφωνίες όπως η Ceta, που από το 2017 τηρεί υπό πιλοτική εφαρμογή και οσονούπω θα μπει σε κανονική λειτουργία.

Το άλλο αυθαίρετο σημείο της αναμενόμενης σύμβασης είναι αυτό των περιβόητων και πολυπόθητων θέσεων εργασίας.

Αρχικά κάποια οξύμωρα. Η παλιά σύμβαση, αυτή του κατηγορηματικού εκβιασμού της “μηδενικής λύσης” ή της “ενιαίας και αδιαίρετης επένδυσης” με τα τέσσερα υποέργα της, (Σκουριές, Ολυμπιάδα, Μεταλλουργία Μαντέμ-Λάκκου και Λιμάνι με προβλήτα 200 μέτρων στο Στρατώνι), προέβλεπε κατά την “πλήρη ανάπτυξη του έργου” 1300 θέσεις άμεσης απασχόλησης και περίπου 300 θέσεις έμμεσης απασχόλησης. Από πού προκύπτει λοιπόν το οργανόγραμμα των 1650 εργαζόμενων που επικαλείται αυτή τη στιγμή η Eldorado;

-Από το γνωστό και “παγκοσμίου κλάσης” νούμερο ένα υποέργο της, τις Σκουριές, που βρίσκονται σε “συντήρηση” και “φύλαξη” από μόλις μια δεκάδα σεκιουριτάδες;

-Από τη Μεταλλουργία στο Μαντέμ-Λάκκο και το λιμάνι στο Στρατώνι που δεν είναι καν σκιά στον ορίζοντα;

-Ή από τα ενεργά μεταλλεία στην Ολυμπιάδα και στις Μαύρες Πέτρες που υπολειτουργούν το καθένα για τους δικούς του λόγους;

-Κανένα από τα παριστάμενα στη διαπραγμάτευση κυβερνητικά τσακάλια δεν ανάτρεξε, έστω και τύποις, στα καταγεγραμμένα στοιχεία των αρμόδιων οργάνων της δημόσιας διοίκησης;

Το “Εργάνη” κατέγραφε μόλις 1034 απασχολούμενα άτομα πριν μπουν σε συντήρηση οι Σκουριές.

-Τι ακριβώς κάνουν για την Eldorado αυτοί οι 600+ “μαύροι” υπεράριθμοι;

Αναρωτιόμαστε, γιατί αν και είμαστε αυτόπτες μάρτυρες των δραστηριοτήτων της εν λόγω εταιρείας, δεν καταφέρνουμε να αντιληφθούμε ούτε το πλήθος των εργαζομένων, ούτε και το μέγεθος της ανάπτυξης. Εμείς άλλα βλέπουμε στον τόπο μας.

Με ποιο μαγικό τρόπο δηλαδή οι άμεσα απασχολούμενοι θα γίνουν 3050(!) και οι έμμεσες θέσεις σχεδόν θα δεκαπλασιαστούν σε πάνω από 2000, όταν αφαιρούνται βασικά υποέργα όπως το λιμάνι στο Στρατώνι και η πυρομεταλλουργία flash smelting με τα συνοδά της έργα (το εργοστάσιο παραγωγής 60.000 τόνων θειικού οξέος, η τρίτη μόναδα εμπλουτισμού στο Μαντέμ-Λακκο και η 8χλμ υπόγεια συνδετική στοά Ολυμπιάδας-Στρατωνίου);

Ανεξάρτητα όμως από τη φαιδρότητα των υποσχέσεων και των αριθμών, υπάρχει κάτι πολύ ανησυχητικό στις ανακοινώσεις τους, είναι η πρόθεση της εταιρείας για αύξηση του χρόνου παραμονής στην περιοχή για περισσότερο από 25 χρόνια. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν είναι άλλος από την αύξηση της παραγωγής σε πάνω από 24.000 τόνους ημερησίως και την επέκταση της εκμετάλλευσης από τους 148 εκατομμύρια τόνους που προέβλεπε το εκ των πραγμάτων ξεχασμένο “στολίδι” της ΑΕΠΟ του 2011, στους 360 εκατομμύρια τόνους τοξικά πολτοποιημένης γης που ανακοίνωσε στη Ζυρίχη η εταιρεία πριν από δέκα περίπου χρόνια. Οι παραπάνω αριθμοί είναι αυτοί που προφανώς επιτρέπουν στην Eldorado να υπόσχεται στους μετόχους της και στους “υπό αναζήτηση στρατηγικούς εταίρους” της ότι θα πραγματοποιήσει την “απόλυτα φθηνότερη εξόρυξη στον κόσμο”!

Αυτό ας το αναλογιστούν πρώτιστα οι Μεγαλοπαναγιώτες και οι κάτοικοι των γύρω χωριών, γιατί μας βλέπουμε κυριολεκτικά στον πάτο του απόπατου των Καναδών. Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν το πού πάει να μπλέξει η χώρα με αυτού του τύπου τις εξορύξεις και τις επενδύσεις.

Αυτό πάλι με τα μεταλλευτικά τέλη και τις εισφορές που πληρώνει η εταιρεία προς δήθεν ενίσχυση των ταμείων του ελληνικού κράτους…; Τι να πούμε; ότι οι “δικοί μας” κυβερνητικοί φωστήρες ερεύνησαν “ενδελεχώς” και διαπραγματεύτηκαν “σκληρά” με μια εταιρεία, χωρίς να ρίξουν έστω και μια διοικητική ματιά στα φορολογικά της στοιχεία; ότι η εν λόγω δεν πλήρωσε εδώ και δεκαεφτά χρόνια ούτε μια δραχμή φόρου ή ότι εδώ και χρόνια απολαμβάνει, για λόγους που μόνο οι “ειδικοί επιστήμονες” του υπουργείου γνωρίζουν, αδρές επιστροφές φόρων; Δεν θα πούμε προς στιγμήν για τις Ολλανδικές offshore εταιρείες, την εμπλοκή των στελεχών της στα Panama papers ή τους Καναδικούς ισολογισμούς της.

Είπαμε, σ’ αυτή τη χώρα “ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” και ορθό!

Υπ’ όψιν ότι η απόδοση των μεταλλευτικών τελών στα ταμεία του δημοσίου, κατά τα δεδηλωμένα του δημάρχου της περιοχής αλλά και εκ του νόμου, είναι 1,5 έως 2 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Με αυτά λοιπόν τα χρήματα προσαυξημένα κατά 10% στη νέα σύμβαση, συν τη φορολόγηση των μελλοντικών “5.000 άμεσα και έμμεσα απασχολούμενων”, θα αποσβέσουν τα πάνω από 360 δις ευρώ του δημόσιου χρέους της χώρας… σε περίπου χίλια χρόνια! Δεν πειράζει… έχει ο θεός.

Το κυρίως όμως ανεκδοτικό στοιχείο της “νέας συμφωνίας” δεν είναι άλλο από το “πολύ μικρότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα” που θα μείνει στην περιοχή μετά το πέρας της δραστηριότητας. Πρόκειται για τη νιοστή απόδειξη ότι οι “αρμόδιοι” που παζαρεύουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων δεν έχουν ιδέα για το τι υπογράφουν, ή απλά δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Γιατί είναι περίεργο να μιλάς για “καινοτόμες τεχνολογίες” και για “ξηρή απόθεση αποβλήτων” και να εννοείς την κλασική χρήση φιλτρόπρεσας που απλά θα αφυγραίνει λίγο παραπάνω τη σχετική υγρασία της τοξικής λάσπης. Η “ξηρή απόθεση” ήταν ήδη “καινοτόμος” και στην παλιά σύμβαση και παιζότανε μεταξύ του 28% και του 18% σχετικής υγρασίας και προφανώς, στην “αναβαθμισμένη” το καταλήξανε.

Όσο για το ρέμα Λοτσάνικο (κεντρικό σημείο του “υποσχόμενου μειωμένου περιβαλλοντικού αποτυπώματος”) που μέσω της παραπάνω τεχνολογίας θα αποδοθεί στη φυσική του λειτουργία και στη δημόσια χρήση(!;), ενημερώνουμε άπαντες ότι έχει ήδη καταστραφεί, αφού εδώ και χρόνια έχει αποψιλωθεί και εκχερσωθεί το αρχέγονο δάσος που το κάλυπτε. Και αυτό συνέβη μέσω εκείνων των επίσης περιβόητων “αδειών ρουτίνας”, που όλες οι διοικήσεις κατά καιρούς παραχώρησαν στην Eldorado, εν είδη χρηματιστηριακής ντόπας και στο όνομα της “συνέχειας του κράτους και της δημόσιας διοίκησης”. Και σε τελική ανάλυση, πώς γίνεται να μειώνεται το συνολικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα όταν στη νέα συμφωνία προβλέπεται μεγέθυνση κατά 30% του χώρου απόθεσης των ειδικών και επικίνδυνων αποβλήτων στον Κοκκινόλακκα (από 10 εκ. κυβ. μέτρα σε 13 εκ. κυβ. μέτρα), πάνω ακριβώς στο σεισμικό ρήγμα της Ιερισσού;

Τώρα, και με αφορμή τις δημοσιευμένες χαρούλες του δημάρχου μας μετά την ολοκλήρωση του παζαρέματος, δηλώνουμε επίσης, ότι δεν ξέρει για τι πράγμα μιλάει! Δεν έχει επισκεφτεί ποτέ τις Σκουριές, τον Κάκκαβο, την Τσικάρα, το Λοτσάνικο, τον Καρατζά, δεν γνωρίζει ούτε καν τη χωροθέτηση των έργων, και εννοείται πως δεν έλαβε ποτέ υπόψη του το φωτογραφικό υλικό που του παραδόθηκε στη διάρκεια του τελευταίου δια ζώσης Δημοτικού Συμβουλίου, εκείνο της παρωδίας ενημέρωσης από μέρους της Ελληνικός Χρυσός το Φλεβάρη του 2020. Μιλάμε για το υλικό που καταγράφει τη διάλυση των υποδομών της εταιρείας στο ρέμα Καρατζά από τις ισχυρές βροχοπτώσεις και πλημμύρες του Νοέμβρη του 2019. Θέλουμε να πούμε ότι δε συνάδει η έπαρση και η αυτοϊκανοποίηση των μιντιακών δηλώσεών του (για την επίτευξη και καλά αποδοτικότερων, “μελλοντικών” και ταυτόχρονα “εμπροσθοβαρών” αντισταθμιστικών ανταλλαγμάτων), με το ξεροστάλιασμα στους διαδρόμους των υπουργείων, εν αναμονή ενός χτυπήματος στην πλάτη και της υπόσχεσης “όλα καλά Στέλιο, θα γλείψετε κι εσείς λίγο κόκκαλο”. Με λίγα λόγια κε δήμαρχε, θεωρούμε ότι είναι ανήθικο, κυνικό και ιδιαζόντως επικίνδυνο, να αντιστοιχίζει κανείς, ο οποιοσδήποτε, την ανθρώπινη ευημερία και κυρίως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια με ένα τοκισμένο (κάπου 10%) χρηματικό αντίκρισμα.

Κλείνοντας, θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι το ζητούμενο για την επιτροπή αγώνα Μ. Παναγίας αλλά και για τους αγωνιζόμενους του πάλαι ποτέ “κινήματος των κινημάτων”, δεν ήταν και δεν είναι το να γίνουμε συμμέτοχοι στο μεγάλο φαγοπότι με τα χρυσά κουτάλια. Ότι εμείς ανεξάρτητα από το αν η Eldorado και η κάθε Eldorado, ήθελε, μπορούσε ή ονειρεύεται να κάνει μεταλλουργία, δεν συμμεριζόμαστε τις φαντασιώσεις της ελληνικής πολιτείας για χρυσά δικαιώματα και καθετοποιημένες υπεραξίες. Είμαστε βέβαιοι ότι ο εξορυκτισμός και οι μέγα-εξορύξεις δεν εξυπηρέτησαν ποτέ την ισότιμη ανθρώπινη ευημερία ούτε και ικανοποιούν πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, αλλά καλλιέργησαν και καλλιεργούν την αδηφάγο ανθρώπινη απληστία, τον τυχοδιωκτισμό, την κερδοσκοπία και την αυτοδικαίωση των κυρίαρχων. Γι’ αυτό και εναντιωνόμαστε στα Μεταλλευτικά Επενδυτικά Σχέδια Ανάπτυξης εν γένει. “Χρυσωρυχεία ποτέ και πουθενά” ήταν ένα από τα βασικά μας συνθήματα, γιατί εδώ, στη γη του Αριστοτέλη (που τόσο αρέσκεται να επικαλείται ο δήμαρχός μας), επινοητή της Λογικής και δη της κριτικής σκέψης, κανένας παπαγάλος δεν μπορεί να μας πείσει πως ξεκοιλιάζοντας τη γη για να αποκτήσουμε κάποια δέκατα του γραμμαρίου σε χρυσό, εμείς θα ζήσουμε ευτυχισμένοι και εν ευημερία σε ένα ρόδινο μέλλον.

Σε έναν τόπο πανέμορφο και εύφορο αλλά παραμελημένο, εγκαταλειμμένο και εγκλωβισμένο εξαιτίας της μεταλλευτικής δραστηριότητας και της ανικανότητας του ελληνικού κράτους στην επίλυση των όποιων σοβαρών κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, θέση και αντιπρότασή μας είναι η οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τον πρωτογενή τομέα, με ήπιες αγροτικές και τουριστικές δραστηριότητες και οριζόντιες οικονομικές προσεγγίσεις, με κοινωνικό έλεγχο, για την εναρμόνιση του ανθρώπινου με το φυσικό περιβάλλον.

Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν, τα αιτήματά μας παραμένουν επίκαιρα και διαχρονικά:

Αποχαρακτηρισμός της περιοχής από μεταλλευτική ζώνη και

Αποκατάστασή της από τον κύριο υπεύθυνο, το ελληνικό κράτος.

Αν θέλετε χρυσό να ανοίξτε τις θυρίδες!

* https://www.mining.com/ranked-top-10-lowest-cost-gold-projects-on-the-globe/

πηγή:epitropiagonapanagias