του Γιώργου Λούκα

Αρκετό καιρό πριν η μάσκα γίνει βασικό αξεσουάρ ασφαλείας εξαιτίας του Covid-19 στο δυτικό κόσμο, στο διεθνές σχολείο του Πεκίνο οι πλούσιοι Κινέζοι πληρώνουν χιλιάδες δολάρια για οικιακά συστήματα καθαρισμού αέρα. Το σχολείο διαφημίζει με καμάρι μάλιστα την εξαιρετική αυτή παροχή. Το 2013 κατασκεύασε έναν γιγαντιαίο θόλο αξίας 5 εκατομμυρίων ευρώ πάνω από τα έξι γήπεδα τένις και τους άλλους χώρους αθλοπαιδιών που διαθέτει.
Έτσι συμβαίνει το εξής παράδοξο. Τα ευκατάστατα παιδιά προστατεύονται από τον μολυσμένο αέρα των βιομηχανιών που ανήκουν στους γονείς τους. Μια σύγχρονη κιβωτός ασφαλείας. Μια ακόμη εφεύρεση, χρήσιμη και άχρηστη μαζί.
Το πιο απαισιόδοξο σε αυτό, είναι η στρεβλή πίστη στο «ότι κι αν κάνουμε στη γη, έχουμε βρει τον τρόπο να διαχωρίσουμε τους εαυτούς μας από αυτή». Δεν θα διστάσουμε να εκμεταλλευτούμε ακόμη και την ίδια της την καταστροφή για να έχουμε κέρδος. Θα πουλήσουμε μέχρι και τον ίδιο τον αέρα..
Τα φτωχά στρώματα σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον που ο πλανήτης δεν θα μπορεί άλλο να αναπτυχθεί, θα υποφέρουν και θα πεθαίνουν, ενώ τα πλούσια σε μια καλύτερη κωμικοτραγική κατάσταση θα χαίρονται τον πλούτο τους απομονωμένοι στις ασφαλείς φυλακές τους.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Πιο συγκεκριμένα, η Γη περιλαμβάνει 51 δισεκατομμύρια εκτάρια, από τα οποία τα 12 δισεκατομμύρια είναι βιοπαραγωγικά( 1,8 εκτάρια ανά άτομο). Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Redefining Progress και τη WWF, σήμερα ο βιοπαραγωγικός χώρος που αναλογεί σε κάθε κάτοικο του πλανήτη είναι 2,2 εκτάρια, δηλαδή μεγαλύτερος από τα 1,8 που η Γη διαθέτει στη διάθεση μας.
Το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο συγκεκριμένο αν αναλογιστούμε ότι ένας Βορειοαμερικανός σήμερα έχει ανάγκη από 9,6 εκτάρια, ένας Άγγλος από 5,6, ενώ ένας Ινδός από 0,8. Να το πούμε πιο απλά.; Ζούμε πάνω από τις δυνατότητες μας.Ζουμε άνισα.Ζουμε παράλογα. Ενώ το 1960 μας ήταν απαραίτητο το 70% του πλανήτη, το 1999 κάναμε χρήση του 120%. Δεν αναφέρω τι λένε οι προβλέψεις για το 2050.
Θα πρέπει να προτείνουμε και να πορευτούμε προς μια οικολογική αναδιάρθρωση της κοινωνίας, πράγμα που απαιτεί την υποταγή της οικονομικής λογικής σε μια οικο-κοινωνική λογική, μια λογική της ζωής. Για να επιτευχθεί αυτό οι λύσεις θα πρέπει να προκύψουν, όχι από μια τεχνοκρατική και αυταρχική, διευθυντική αντίληψη, αλλά από την αποκατάσταση του χαμένου βιωμένου Κόσμου.
Η μείωση της παραγωγής εμπορευμάτων κάλυψης υπεράριθμων, φανταστικών αναγκών, πρέπει να πραγματοποιηθεί με τον αυτοπεριορισμό των αναγκών καθώς και με την κριτική τους θεώρηση. Η γνώση και η συμμετοχή στη διαμόρφωση των συνθηκών που θέλουμε να ζήσουμε θα πρέπει να συντελεστεί με δημοκρατικό επαναπροσανατολισμό της έννοιας της ανάπτυξης, με την ανάκτηση της αυτονομίας μας.