Ιστορίες οικονομικής και πολιτικής φαντασίας του Θόδωρου Παγιαυλά

Όταν τον Νοέμβρη  του 2018  ο πολιτικός απόγονος του Άρη Βελουχιώτη συνάντησε την πολιτική απόγονο της Άνχελας Μέρκελ, ο 1^ος Αόρατος Οικονομικός πόλεμος, όπου το Παγκοσμιοποιημένο πλέον κεφάλαιο χτυπούσε απ’ ευθείας τους πληθυσμούς χωρίς την μεσολάβηση κρατών, είχε ήδη πάρει μια νέα τροπή.
Η Παγκόσμια κυριαρχία των 746 πολυεθνικών εταιριών (κεφαλαίου-πετρελαίου-τροφίμων), που έλεγχαν το 80% του παγκόσμιου πλούτου των λαών και καθόριζαν τις πολιτικές των Κυβερνήσεων ακόμη και των μεγάλων χωρών, είχε πλέον καταδικάσει οριστικά τους λαούς σε έναν νέο Μεσαίωνα.
Η ανεξέλεγκτη παράνοια στον κόσμο ολόκληρο είχε κάνει τους Χιλιανούς σκλάβους μεγάλων επιχειρήσεων να παράγουν απίστευτες ποσότητες κρασιού, που στην συνέχεια φορτώνονταν σε καράβια που εργάζονταν άλλοι σκλάβοι Ασιάτες και που κατανάλωναν χιλιάδες τόνους πετρελαίου για να διασχίσουν τα στενά του Μαγγελάνου κοντά στον Νότιο πόλο, περνούσαν στον Ατλαντικό, τον ανέβαιναν για να μπουν στην Μεσόγειο και να ξεφορτώσουν στα λιμάνια των χωρών που είχαν παραγωγή κρασιού απούλητη και τα αμπέλια εγκαταλελειμμένα.
Το ίδιο και η τρέλα των εκατοντάδων χιλιάδων σκλάβων στην Κίνα σε 20ωρες βάρδιες πείνας να κατασκευάζουν απίστευτα ψευτοπράγματα που κι’ αυτά με την σειρά τους θα ταξίδευαν στα πέρατα της γης για να αγοραστούν από καταναλωτές μιας χρήσης.
Το ίδιο και η γελοιότητα να μεταφέρονται από τη μια μεριά του κόσμου στην άλλη, λεμόνια, σκόρδα, χυμός πορτοκαλιών σε παγοκολώνες, σε χώρες που είχαν τη φυσιολογική για το κλίμα τους παραγωγή απ’ όλα αυτά.
Και όλα αυτά, συντονισμένα από μια μάζα τεράστιων και ασύδοτα συσσωρευμένων κεφαλαίων σε χαρτιά χωρίς κανένα αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία, είχαν φέρει πλέον τον πλανήτη στην ολική καταστροφή των πόρων, της ίδιας της οικονομικής ζωής, και του ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος.
Ακριβώς όπως απλώνεται ο καρκίνος σε έναν ζωντανό οργανισμό, αναπτύσσεται με την πεποίθηση πως έτσι μόνον αναπαράγονται τα κύτταρα, και όταν πλέον έχει κατακυριεύσει τα πάντα, ο ασθενής πεθαίνει.
Η παγκόσμια οικονομική σύγχυση που είχε φτάσει στο απόγειό της τον 20 αιώνα, άρχισε να σκάει σταδιακά με την φούσκα των χρηματαγορών στα 2008 και άρχισε να απλώνεται σταδιακά σχεδόν παντού.
Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη, ο αλλοπρόσαλλος οικονομικός γάμος των βιομηχανικών και αγελαδοτροφικών χωρών του Βορρά με αυτές του Μεσογειακού Νότου, μέσω του Ευρώ των «ανοιχτών αγορών» και των εισαγωγών χωρίς σύνορα, είχε φέρει σταδιακά τις χώρες του Νότου σε εγκατάλειψη των χωραφιών, σε ολοκληρωτική αποβιομηχάνιση, και τέλος σε ελλείμματα των κρατών που συμπλήρωναν με δάνεια.
Έτσι, ανοχύρωτες, και με διάφορα «μνημόνια», βρέθηκαν υποχείρια των «οίκων αξιολόγησης» και βάζοντας οι ίδιες μια θηλιά στο λαιμό, επέστρεψαν στις μεταπολεμικές δεκαετίες των γεμάτων με οικονομικούς μετανάστες τραίνων προς τον Ευρωπαϊκό Βορρά, που τώρα έφευγαν με αεροπλάνα πλέον, και διπλώματα από Πανεπιστήμια.
Τα τσακάλια, οι μεγαλέμποροι, και οι παντός είδους πολιτικοί (εκπρόσωποι) στους Τραπεζίτες, έτριβαν τα χέρια τους.
Στην Ελλάδα, μετά την ανεξέλεγκτη πτώχευση του κράτους, την τρομακτική έλλειψη οράματος Αριστεράς τε και Δεξιάς παράταξης και την εξαθλίωση και την πείνα των νέων Ελλήνων στα 2013, η οποιαδήποτε έννοια απλής επιβίωσης κατέρρευσε και οι Έλληνες ως συνήθως στην ιστορία τους δεν είχαν άλλο, παρά να αναζητήσουν τις ρίζες τους για να εκτιναχθούν ξανά προς τα πάνω.
Επρόκειτο για έναν παγκόσμιο πόλεμο, υποχθόνιο και αόρατο συνάμα, που για να τον παλέψουν έπρεπε να θυμηθούν ξανά την στρατηγική ευφυΐα ενός Θόδωρου Κολοκοτρώνη, την πονηριά ενός Καραϊσκάκη, και την πειθαρχία ενός Άρη Βελουχιώτη.
Έτσι, άρχισαν να δημιουργούν σε όλη τη χώρα τις περίφημες «Αντάρτικες Οικονομικές Ομάδες» που με την νόμιμη αλλά και την παράνομη και μερικές φορές βίαιη δράση τους καθιέρωσαν ένα νέο μοντέλο οικονομικής αλλά και πολιτικής διαχείρισης.
Ονομάστηκαν Αντάρτικες, γιατί δεν αναγνώριζαν καμία νομιμοποίηση στην οποιαδήποτε κεντρική Κυβέρνηση της κατεστραμμένης χώρας.
Οργανώθηκαν αυτόνομα , χωρίς πολιτικούς προστάτες από απλούς οικονομικούς πυρήνες αγροτών, που μαζί με επαγγελματίες, και νέους άνεργους, με την τσάπα στο ένα χέρι, τα διπλώματα των άνεργων νέων επιστημόνων αλλά και το ίντερνετ στο άλλο χέρι, έστησαν μικρές μονάδες παραγωγής, διανομής αλλά και εξαγωγής τροφίμων και καταναλωτικών αγαθών πρώτης ανάγκης, προϊόντων και υπηρεσιών.
Ταυτόχρονα, άλλοι, στις μεγάλες πόλεις, ξανάνοιξαν τις κλειστές βιοτεχνίες και μικρές βιομηχανίες, και με άξονα την ανταλλαγή των προϊόντων τους με τις άλλες ομάδες, διευκόλυναν την απορρόφηση των πεινασμένων άνεργων ενώ τροφοδοτούσαν την περιφέρεια με ότι παρήγαν.
Αυτοί οι πυρήνες, συντονισμένοι σε τοπικό επίπεδο, συγκρότησαν και τις μεγαλύτερες Ομάδες, που είχαν πια το απαραίτητο μέγεθος και βάρος για να εγγυούνται με τα περίφημα «κουπόνια ανταλλαγής» δίκτυα οικονομικής στήριξης των πυρήνων παραγωγής από τη μια αλλά και ανταλλαγής και πώλησης προϊόντων από την άλλη.
Έτσι τα όσπρια ξανάρχισαν να καλλιεργούνται στην Μακεδονία, το σιτάρι στους κάμπους της Θεσσαλίας, και όλα κατέβαιναν και διανέμονταν στην υπόλοιπη Νησιωτική χώρα ενώ το λάδι και τα πρώιμα κηπευτικά διανέμονταν στην Μακεδονία και τη Θράκη.
Ήρθαν και αντικατέστησαν στα ράφια των απαλλοτριωμένων και έρημων σούπερ μάρκετ το Γαλλικό κρέας, τα Γερμανικά λουκάνικα, και τα γαλακτοκομικά μιας που η χώρα θυμήθηκε ότι όλα αυτά τα προϊόντα πριν λίγα χρόνια έβγαιναν από Ελληνικά χέρια, τότε που ήταν ανεξάρτητη και που οι παραγωγοί της έκαναν ακόμη και εξαγωγές.
Οι Βιοτεχνίες και οι αυτοδιαχειριζόμενες βιομηχανίες στις μεγάλες πόλεις άρχισαν να στέλνουν στην περιφέρεια είδη πρώτης ανάγκης και η περιφέρεια με την σειρά της τις τροφοδοτούσε με τα απαραίτητα κεφάλαια για να μπορούν να εισάγουν πρώτες ύλες, ενώ ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι της μισθοδοσίας των εργαζομένων ήδη πληρώνονταν σε είδος, στα κοινωνικοποιημένα σούπερ μάρκετ του δικτύου των Αντάρτικων ομάδων.
Είχε γίνει όμως παράλληλα πλέον κατανοητό, πως αυτό το κράτος, ως μόρφωμα και ως κεντρική διοίκηση, εδώ και 180 χρόνια, δεν είχε καταφέρει να λειτουργήσει με τα βασικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, όπως είναι η άμεση δημοκρατία – οι αποφάσεις να παίρνονται σε τοπικό επίπεδο και η λογοδοσία να γίνεται οποτεδήποτε και πάντοτε σε ανοιχτές συνελεύσεις τοπικών κοινοτήτων.
Γι’ αυτό και κατέληξαν, αντί να πληρώνουν φόρους σε μια κεντρική διοίκηση (που πλέον δεν υπήρχε), και ανέλαβαν πλέον να στηρίζουν οικονομικά και να ελέγχουν άμεσα μόνο τους τοπικούς φορείς Δημόσιου συμφέροντος κάθε μεγάλου Δήμου και Περιφέρειας, όπως Νοσοκομεία-Σχολεία – και τους τομείς Ασφάλειας-καθαριότητας κ.λ.π. με την πάγια εντολή στους Δήμους να αποστέλλουν επίσης ένα ποσοστό στην όποια κεντρική Κυβέρνηση υπήρχε (και αν λειτουργούσε σε κάποιο βαθμό), για τις ανάγκες Εθνικής Άμυνας, Εξωτερικών και στήριξης της όποιας κοινωνικής πολιτικής για την πείνα.
Οι ορκισμένοι Οικονομικοί Αντάρτες, καθόρισαν τους βασικούς κανόνες που από τότε και πέρα άρχισαν με το καλό ή με την βία να ισχύουν.
Κανόνας πρώτος: Αλίμονο σε όποιους εισήγαγαν – διακινούσαν – εμπορεύονταν προϊόντα που η χώρα μας παράγει. Τα σκόρδα Κίνας, οι πατάτες Αιγύπτου, τα λεμόνια Αργεντινής, τα μπλουζάκια και τα παπούτσια Ταϋλάνδης ήταν πλέον παρελθόν.
Κανόνας δεύτερος: Όσοι εργάζονταν στις αντάρτικες οικονομικές μονάδες, δεν δέχονταν πλέον την έννοια του ανθρώπου-εργαζόμενου ως εμπόρευμα. Όλοι οι εργαζόμενοι, ήταν όχι μόνον συνέταιροι σε κάθε μονάδα, αλλά οι γενικές τους συνελεύσεις αποφάσιζαν την όποια σημαντική επιλογή για τον σχεδιασμό-παραγωγή-πώληση των προϊόντων με κριτήριο πάντα τον κοινωνικό ρόλο που να εντάσσεται στην όποια κοινή προσπάθεια.
Το παράλογο της έννοιας της ανεργίας, καταργήθηκε μιας και όλες οι μονάδες, με αίσθημα αλληλεγγύης και τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες στην παραγωγή και ανταλλαγή ήταν ανοιχτές πάντοτε μέσω διαδικτύου, σε όποιον εθελοντή ήθελε να δουλέψει με ότι η επιχείρηση μπορούσε να του προσφέρει την δεδομένη στιγμή, ενώ ταυτόχρονα τον αποδέχονταν ως συνέταιρο με πλήρη δικαιώματα στις γενικές συνελεύσεις, με στόχο να ενταχθεί ως μόνιμος εργαζόμενος το ταχύτερο.
Η ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών αποτέλεσε τον κανόνα μεταξύ των αντάρτικων συνεταιρισμών παραγωγής που συνάμα μετατράπηκαν και σε συνεταιρισμούς πώλησης και διανομής των προϊόντων που αντάλλασσαν με παρόμοιους συνεταιρισμούς με αντίστοιχη δομή. Συνδέθηκαν επίσης με συνεταιριστικές μονάδες σε άλλες χώρες , ακόμη και με κράτη για να ανταλλάσσουν προϊόντα πρώτης ανάγκης που δεν είχαν, όπως το πετρέλαιο ,ο καφές και τα φάρμακα.
Η Αντάρτικη–συνεταιριστική τράπεζα συγκροτήθηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους των αντάρτικων μονάδων που είχαν λόγο και έλεγχο στην δίκαιη κατανομή, την διασφάλιση του κόπου των αδυνάτων και των συντάξεων τους, και στον σύγχρονο προγραμματισμό κάτω από το πρίσμα της αειφόρας–οικολογικής ανάπτυξης.
Οι αντιπρόσωποι της Αντάρτικης τράπεζας συμμετείχαν υποχρεωτικά στις διοικήσεις όλων των επιχειρήσεων για έλεγχο και υποστήριξη, αλλά ταυτόχρονα οι αντιπρόσωποι των επιχειρήσεων διοικούσαν και έλεγχαν την τράπεζα.
Πολύ σύντομα, η «Αντάρτικη τράπεζα» ήταν που εξέδιδε πλέον τα κουπόνια εγγυήσεις για την αγορά-μεταφορά-διακίνηση όλων των προϊόντων.
Από όλον αυτό τον δημιουργικό ξεσηκωμό, την οικονομική αυτάρκεια πέρα και έξω από τις κλασσικές τράπεζες, μακριά από τις πολυεθνικές και τα γνωστά εμπορικά τους δίκτυα, αποτέλεσμα ήταν και το σάρωμα της πολιτικής Ελίτ που για χρόνια με προσωπεία δύο τάχα διαφορετικών κομμάτων λυμαίνονταν την εξουσία.
Ήταν θέμα χρόνου πλέον να παραμεριστούν και οι παλαιολιθικές εξουσίες των κατακερματισμένων κομμάτων της Αριστεράς, που με προλεταριακές και Σοσιαλιστικές ονειρώξεις δέσμευαν τόσα χρόνια τα όνειρα και είχαν συμμετάσχει με τον τρόπο τους στο σκηνικό μιας πεθαμένης πλέον «κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης», που στήριζε ένα ηλίθιο κράτος και ένα μοντέλο συγκεντρωτικής κεντρικής εξουσίας.
Τότε ήταν, που από το διαδίκτυο ξεκίνησε η μεγάλη ανατροπή. Οι νέοι Έλληνες, μέσα από τα φόρουμ, τα μπλογκ, και το U-tube κατόρθωσαν να συντονιστούν για την εξέγερση.
Ένα εκατομμύριο πολίτες κύκλωσαν ξαφνικά την Βουλή και το προεδρικό μέγαρο.
Αστυνομία και στρατός εξαθλιωμένοι και οι ίδιοι  ενώθηκαν μαζί τους. Με βάση έναν μεγάλο κατάλογο που είχε ψηφιστεί ανοιχτά από χιλιάδες πολίτες στο διαδίκτυο και προετοιμαστεί μεθοδικά, μερικοί τέως βουλευτές και νυν υπουργοί αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ άλλοι οδηγήθηκαν στα κέντρα κράτησης έως ότου δικαστούν.
Ταυτόχρονα το πλήθος, στον εγκλωβισμένο πρόεδρο της Δημοκρατίας, παρέδωσε τα ονόματα εκείνων που είχαν ψηφιστεί επίσης στο διαδίκτυο για να σχηματίσουν την προσωρινή Κυβέρνηση.
Ήταν από εκείνους που σε θέσεις ευθύνης διαπιστωμένα είχαν αποδείξει κοινή λογική, αποτελεσματικότητα, και που χρόνια τώρα είχαν επαληθευτεί στα λόγια και στις πράξεις και βρίσκονταν στο περιθώριο των μέσων ενημέρωσης αλλά και είχαν εκδιωχτεί από τα κατεστημένα των κομμάτων.
Αυτοί συγκρότησαν και την προσωρινή κυβέρνηση έως την συγκρότηση νέου καταστατικού χάρτη της χώρας στα πρότυπα του συντάγματος που διαμόρφωσε ο Καποδίστριας για το σύστημα των Ελβετικών καντονιών. Με τοπικές αυτόνομες δημοκρατίες και κεντρικές κυβερνητικές υπηρεσίες, όχι πια σε ρόλο εξουσίας αλλά σε ρόλο συντονιστή.
Μια καινούργια ελπίδα είχε γεννηθεί.
Γι’ αυτό και, όταν ο εκλεγμένος πολιτικός απόγονος του Άρη Βελουχιώτη συναντήθηκε λίγα χρόνια αργότερα με την πολιτική απόγονο της Άντζελας Μέρκελ, δεν είχε τίποτα να πει μιας και οι κόσμοι τους ήταν πλέον ξένοι και διαφορετικοί. Απλά χαμογελούσε με συγκατάβαση μιας και οι λαοί της Γερμανίας αλλά και όλου του κόσμου είχαν ήδη ξεσηκωθεί και αντέγραφαν παντού το Ελληνικό παράδειγμα.
Άκου: http://www.youtube.com/watch?v=Ufk6ANyUASo&feature=related